Ze heeft de bank verplaatst en er staat nu een prachtige kamerlinde in de hoek bij het raam. ‘Ik had zin in wat anders,’ zegt de 84-jarige mevrouw Oostendorp. De ruimte oogt schoon en opgeruimd, maar zelf lijkt ze toch wat zorgelijk. 

Ze ontvangt me in een opvallend lichte en smaakvol ingerichte doorzonwoning. Aan de muur prijken twee enorme gouaches achter glas: een feest van krachtige kleuren. ‘Die zijn door mijn dochter Dorine gemaakt,’  vertelt ze als ze ziet hoe ik me vooroverbuig op zoek naar een signatuur van de maker. ’Ze mag dan het syndroom van Down hebben,

Ze is boos, verdrietig en wanhopig. ‘Ik ben echt de weg kwijt. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik weet niet eens of ik wel iets kán doen.’ Het blijft even stil aan de andere kant van de lijn. ‘En zelfs of ik nog wel iets wíl doen,’ voegt ze er met een zucht

‘Ze wil niet meer. Dat is in het kort waar het op neerkomt,’ vertelt de zorgcoördinator van de serviceflat waar de hoogbejaarde mevrouw O. woont. We zitten in de voorkamer, waar het winterse zonlicht door grote ramen binnenvalt. Mevrouw O. zit met de rug naar ons toe aan tafel. Haar gehoorapparaat ligt als een teken