‘Ze wil niet meer. Dat is in het kort waar het op neerkomt,’ vertelt de zorgcoördinator van de serviceflat waar de hoogbejaarde mevrouw O. woont.
We zitten in de voorkamer, waar het winterse zonlicht door grote ramen binnenvalt. Mevrouw O. zit met de rug naar ons toe aan tafel. Haar gehoorapparaat ligt als een teken van stil verzet in de fruitschaal. ‘Ze beschouwt haar leven als voltooid?’ vraag ik. Het verbaast me, want ik ken mevrouw O. uit de periode dat ze nog zelfstandig woonde. Een vriendelijke, zelfbewuste dame die de touwtjes van haar leven graag strak in handen hield. De zorgcoördinator zucht. ‘Weet ú het? Ik weet alleen dat wij geen vat meer op haar krijgen.’ Mevrouw O. verroert zich niet.
In de periode die volgt probeer ik tot de licht dementerende mevrouw O. door te dringen. Wat helpt is dat we een paar jaar terug hebben samengewerkt aan haar levenstestament. Ze heeft dus al het nodige met me gedeeld, het vertrouwen is er.
De verhuizing naar de serviceflat is haar zwaar gevallen, zo blijkt. Ze is vaker in de war, hoort slecht en heeft grote moeite met de hoeveelheid ‘vreemdelingen’ die dagelijks haar flat binnenkomen. Van de coördinator begrijp ik dat veel verzorgenden niet eens meer dúrven binnen te komen. Mevrouw O. mag dan breekbaar overkomen, er zit nog wel degelijk pit in.
De dagelijks ervaren onveiligheid maakt haar angstig en argwanend en heeft geleid tot een onbedoeld isolement. Ze komt er niet meer uit. Letterlijk noch figuurlijk.
”‘Ze beschouwt haar leven als voltooid?’ vraag ik...”
Met collega’s van Cretio probeer ik haar een nieuw perspectief te bieden, ondersteund door de organisatie. Hoewel aanvankelijk aarzelend, laat ze zich leiden. Ze hóeft niet alleen haar weg te vinden, ze mág eerst samen met mij of een collega aftasten of ze de aangeboden activiteiten leuk vindt en zich wil aansluiten. Ze mag ervaren wie ze vertrouwt en wie niet. In haar eigen tempo.
Langzaam bloeit ze op.
Vorige week bezocht ik haar. Er stonden 5 gebaksschaaltjes en koffiekopjes in het afdruiprek. ‘De dames van het koor zijn geweest,’ vertelde ze. De zon scheen door het witte haar.
Uitgezongen? Nog lang niet!
Hits: 15