Meneer zit er klaar voor. Hij heeft er zin in, al is hij wel wat zenuwachtig. Zijn haren mooi geknipt, zijn kleding zorgvuldig uitgekozen. We gaan. De taxibus komt aanrijden en meneer wordt voorzichtig in de taxi gereden. Klaar voor de rit naar het bedrijfspand waar hij meer dan 45 jaar heeft gewerkt. Vandaag neemt hij afscheid.

Bijna 2 jaar geleden zwaaide meneer op een vrijdagmiddag naar zijn collega’s en riep: “fijn weekend jongens, tot maandag”. Hij had toen niet kunnen vermoeden dat hij na die middag nooit meer op zijn werk terug zou komen. In dat weekend kreeg hij namelijk een zware hersenbloeding met grote gevolgen.

    Fijn weekend jongens, tot maandag!

Meneer woont inmiddels in een verpleeghuis, is rolstoel gebonden en kan zich moeilijk verstaanbaar maken. Maar begrijpen doet hij alles. Hoewel hij zich verzoend heeft met zijn situatie, heeft hij het niet makkelijk. Soms is het hem allemaal echt even teveel maar hij weet zich altijd weer te herpakken. Ik heb veel respect voor de manier waarop meneer omgaat met zijn beperkingen en hoe hij zijn geluk haalt uit kleine lichtpuntjes. Zoals een bezoekje van een collega, de ‘wandelingetjes’ naar de kinderboerderij en het luisteren naar zijn favoriete muziek. Daarin is hij een voorbeeld voor mij.

En vandaag is het dan eindelijk zover. Zijn eerste bezoekje aan zijn werkplek sinds zijn hersenbloeding. Als we aankomen staan zijn collega’s op hem te wachten. Hij herkent ze allemaal. En met de toespraak van zijn leidinggevende krijg ik een mooi inkijkje van hoe meneer op zijn werk werd gewaardeerd. Op zijn gezicht zie ik afwisselend een lach, een grijns, een traan….. Hij laat het over zich heen komen. Mooi hoe deze betrokken werkgever hem de gelegenheid geeft om zijn werkzame leven goed af te sluiten.

    Op zijn gezicht zie ik afwisselend een lach, een grijns, een traan …

Dan is het tijd om te gaan. Een aantal collega’s doet hem uitgeleide. Terug naar de taxi naar huis. Met een voldane glimlach op zijn gezicht zegt hij: “het is goed zo”. Thuisgekomen wordt meneer naar bed gebracht. Met de bedoeling om nog even na te praten over hoe hij deze middag heeft beleefd. Dat zal echter op een andere keer moeten, want voordat zijn hoofd goed en wel het kussen raakt, is hij onder zeil. Met op zijn gezicht nog steeds die voldane glimlach.

Met dank aan de werkgever en de begeleidende EVV’er.

Bezoeken: 557

“Wat fijn dat je zo snel kon komen, ik weet echt niet wat ik moet doen”, zegt ze wanneer ik binnen stap. Mevrouw heeft kort geleden haar man plotseling verloren. Terwijl we een kopje thee drinken, vertelt ze over dat vreselijke moment: “Hij stond spierwit in de deuropening en zakte ineens in elkaar. Ik realiseerde me direct dat het mis was. Ook schoot door mij heen dat ik voortaan alles zelf zou moeten gaan regelen. Maar hoe. Mijn man deed altijd de financiën. Ik keek er nooit naar. Dat was zijn afdeling”.

Mevrouw is bijna 80 en zoals veel vrouwen van deze generatie was er sprake van een traditionele rolverdeling. “Nu heb ik spijt” zegt ze, “ik had mij eerder met dit soort zaken moeten bemoeien. Nu weet ik echt niet waar ik moet beginnen: welke verzekeringen hebben we lopen, hoe zit het met de hypotheek en de bankzaken?”

  ”ik merk dat ik zoveel meer kan dan ik zelf dacht.”

Ik stel haar gerust. Stap voor stap gaan we aan de slag.  Aan de hand van bankafschriften en papieren, die netjes in mappen zijn gearchiveerd, krijgen we al snel inzicht. Mevrouw is zichtbaar opgelucht nu ze weet waar ze aan toe is. Nadat we een overzicht hebben gemaakt van wat er zoal gedaan moet worden, verdelen we de taken. Ik vind het belangrijk dat mevrouw ook een aantal zaken zelf doet. Dat is goed voor haar verwerkingsproces en voor het opbouwen van haar zelfstandigheid. Hoewel ze het spannend vindt, gaat ze met mijn aanmoediging aan de slag.

Als ik haar een paar dagen later bel om haar te vragen hoe het met haar gaat en of het is gelukt met de acties die ze zichzelf had toebedeeld, reageert ze enthousiast: “ik merk dat ik zoveel meer kan dan ik zelf dacht. Eigenlijk is het niet zo moeilijk. Stiekem ben ik best een beetje trots op mijzelf”. Terwijl ik mevrouw dit hoor zeggen, voel ook ik mij trots, trots op haar! Ze doet het toch maar. Natuurlijk is er verdriet en gemis én tegelijkertijd voel ik haar energie om het leven opnieuw aan te gaan en een nieuw perspectief voor haarzelf te vinden. Ik heb alle vertrouwen in haar, ze komt er wel!

Bezoeken: 500

Als ik het verpleeghuis binnenkom lopen staat mevrouw al ongeduldig op mij te wachten. Ze ziet er prachtig uit. Vanwege het mooie weer heeft ze, net als ik, een jurkje aangetrokken. Enthousiast zegt ze: ‘Wat heb jij een mooie jurk aan, wat vind je van die van mij?’

Terwijl we samen naar haar kamer lopen, vertelt ze dat ze de jurk eigenlijk te chic vindt voor een doordeweekse dag. Het is er meer één voor een speciale gelegenheid vindt ze. Ik ben het niet met haar eens. Hij staat haar prachtig en bovendien, waarom zouden we er alleen op speciale dagen mooi uit mogen zien. En wanneer is het dan eigenlijk zo’n speciale dag?

  ”Ze vertelt dat ze de jurk eigenlijk te chic vindt voor een doordeweekse dag.”

Samen komen we tot de conclusie dat elke dag speciaal kan zijn. Dat je er (samen) iets bijzonders van kan maken. Ook als dementie je parten speelt en je niet alles meer weet of begrijpt en kan doen. Momenten als lichtpuntjes in haar leven zoals het dragen van die mooie jurk, samen thee drinken en gezellig kletsen over alles wat haar bezig houdt of haar ingetogen pianospel voor haar medebewoners.

En wat het vooral voor mij bijzonder maakt is haar blijdschap. Zichtbaar aan haar grote glimlach, die op haar gezicht verschijnt, als ik haar vertel dat ik volgende week weer op bezoek kom. Een moment waarop ik mij opnieuw realiseer hoe bijzonder het is dat ik daarmee kan en mag bijdragen aan het welzijn van deze lieve dame.

Bezoeken: 306