Het is vandaag z’n dag niet. Dat zie ik meteen als ik bij meneer naar binnen loop. Eerst maar even rustig gedag zeggen en vragen of ik bij hem mag komen zitten. Het mag, al laat hij me dat met een wat stuurse blik en een hoofdknik weten.

(meer…)

Hits: 452

Meneer zit aan de keukentafel met de ogen dicht als ik binnen kom lopen. Voorzichtig ga ik naast hem zitten, leg mijn hand op zijn arm en zeg zachtjes zijn naam. Hij schrikt een beetje en kijkt wat verbaasd op. Meneer is net verhuisd naar een verpleeghuis en is nog niet helemaal gewend aan zijn nieuwe woonomgeving. Hij mist zijn oude dorp en de contacten die hij daar nog volop had.

(meer…)

Hits: 401

Het ruikt heerlijk naar sudderlapjes als ik om half elf in de ochtend binnen wordt gelaten. De heer Cornelissen glimlacht en niet zonder trots vertelt hij dat hij nog altijd zelf kookt en zijn boodschappen doet. Terloops meldt hij ook even dat hij inmiddels met zijn 90e vorige week  zonder kleerscheuren door de rijbewijskeuring is gekomen. En dat hij de krant leest, puzzelt en TV kijkt zonder dat hij een bril nodig heeft. Hij ziet er weer keurig uit:  een gestreken overhemd met stropdas, pullover en een pantalon met een scherpe vouw erin.

(meer…)

Hits: 533

Meneer zit er klaar voor. Hij heeft er zin in, al is hij wel wat zenuwachtig. Zijn haren mooi geknipt, zijn kleding zorgvuldig uitgekozen. We gaan. De taxibus komt aanrijden en meneer wordt voorzichtig in de taxi gereden. Klaar voor de rit naar het bedrijfspand waar hij meer dan 45 jaar heeft gewerkt. Vandaag neemt hij afscheid.

Bijna 2 jaar geleden zwaaide meneer op een vrijdagmiddag naar zijn collega’s en riep: “fijn weekend jongens, tot maandag”. Hij had toen niet kunnen vermoeden dat hij na die middag nooit meer op zijn werk terug zou komen. In dat weekend kreeg hij namelijk een zware hersenbloeding met grote gevolgen.

    Fijn weekend jongens, tot maandag!

Meneer woont inmiddels in een verpleeghuis, is rolstoel gebonden en kan zich moeilijk verstaanbaar maken. Maar begrijpen doet hij alles. Hoewel hij zich verzoend heeft met zijn situatie, heeft hij het niet makkelijk. Soms is het hem allemaal echt even teveel maar hij weet zich altijd weer te herpakken. Ik heb veel respect voor de manier waarop meneer omgaat met zijn beperkingen en hoe hij zijn geluk haalt uit kleine lichtpuntjes. Zoals een bezoekje van een collega, de ‘wandelingetjes’ naar de kinderboerderij en het luisteren naar zijn favoriete muziek. Daarin is hij een voorbeeld voor mij.

En vandaag is het dan eindelijk zover. Zijn eerste bezoekje aan zijn werkplek sinds zijn hersenbloeding. Als we aankomen staan zijn collega’s op hem te wachten. Hij herkent ze allemaal. En met de toespraak van zijn leidinggevende krijg ik een mooi inkijkje van hoe meneer op zijn werk werd gewaardeerd. Op zijn gezicht zie ik afwisselend een lach, een grijns, een traan….. Hij laat het over zich heen komen. Mooi hoe deze betrokken werkgever hem de gelegenheid geeft om zijn werkzame leven goed af te sluiten.

    Op zijn gezicht zie ik afwisselend een lach, een grijns, een traan …

Dan is het tijd om te gaan. Een aantal collega’s doet hem uitgeleide. Terug naar de taxi naar huis. Met een voldane glimlach op zijn gezicht zegt hij: “het is goed zo”. Thuisgekomen wordt meneer naar bed gebracht. Met de bedoeling om nog even na te praten over hoe hij deze middag heeft beleefd. Dat zal echter op een andere keer moeten, want voordat zijn hoofd goed en wel het kussen raakt, is hij onder zeil. Met op zijn gezicht nog steeds die voldane glimlach.

Met dank aan de werkgever en de begeleidende EVV’er.

Hits: 506