“Ik ben maar alleen en nu ik ziek ben moet ik iets regelen.”
Net terug van vakantie, zit ik die middag op aanraden van zijn huisarts aan tafel bij Wim. Hij vertelt dat hij longkanker heeft en niet lang meer te leven heeft. “Ik ben alleen, ik heb geen partner en geen kinderen. Nog wel een tweelingbroer, maar het contact is slecht”. Hij moet iets regelen, want hij wil niet dat een onbekende zijn “troep” moet opruimen, zoals hij het zelf noemt.
In zijn woning staat een bank, een tafel met stoelen, een bed en een computer. Alleen nog een TV, verder staat er niets. De muren zijn wit. Het lijkt of mijn mensenkennis mij in de steek laat, uit niets kan ik opmaken wat voor een man er voor mij zit, niets persoonlijks zie ik, geen foto aan de muur, geen uiting van een hobby.
”Daar lag hij: Wim. Ik kende hem niet maar toch ook wel”
Hij begint direct de zaken door te nemen. Hij wil sowieso een levenstestament en een testament. “Wil jij mijn levensexecuteur en executeur zijn?” vraagt hij. “Oh ja, een goed doel is mijn erfgenaam”. De hele middag heeft hij gepraat en gepraat, met iedere keer 10 minuten pauze wegens zijn vermoeidheid. De wensen rondom zijn aankomend verblijf in een hospice en de uitvaart bleken ook belangrijk om door te nemen. Drie dagen later zou ik weer komen om verder te gaan. Echter belde hij mij al eerder in lichte paniek vroeg mijn bed uit. “Mijn gezondheid gaat snel achteruit en ik kan niet langer wachten om alle zaken geregeld te hebben. Hoe moet dat nu?” Dezelfde dag heb ik de notaris naar zijn huis laten komen om hem de benodigde documenten te laten tekenen, omdat hij zijn huis niet meer uit kon. Wat had ik met hem te doen.
Binnen enkele dagen kon hij al naar een hospice. Daar lag hij: Wim. Ik kende hem niet maar toch ook weer wel. Hij was klaar voor zijn reis naar het onbekende. In de avond zou hij in een diepe slaap worden gebracht. Met zijn fragiele hand in de mijne heb ik hem een goede reis gewenst. Woorden waren niet meer nodig en met een knuffel heb ik hem het vertrouwen gegeven dat alles zou worden geregeld zoals we hadden besproken. Eindelijk was de rust daar, na een intense en bijzondere week.
Ik sprak op zijn uitvaart voor maar liefst 40 mensen die hij zelf nog heeft kunnen uitkiezen. Een week eerder voelde hij zich nog alleen, dat was hij nu niet meer. Dag Wim, het was een eer dat ik dit voor jou heb kunnen en mogen doen.
Hits: 114