“Ben jij er voor mij?” vraagt ze me verbaasd, net als alle andere keren wanneer ik haar bezoek. Een ontzettend lieve vrouw die wel van een gezellige babbel houdt. We praten over van alles, over vogels, over dieren, over het weer. Ze vindt het heerlijk als ik bij haar kom.
Gaandeweg het gesprek vertelt ze me over haar eenzaamheid en over het badmeubel wat bij haar thuis staat, maar waar ze niet meer in kan klimmen. Ze wast zich daarom aan de wastafel. “Gelukkig kan ik dit nog wel zelf”. Deze lieve mevrouw is op haar eigen wijze positief. Verder in ons gesprek komt naar voren dat ze niet weet wat ze vanavond eet en wie haar dat brengt. Zelf kookt ze al lang niet meer. “Soms” zegt ze, ”zit ik in mijn stoel en denk ik weleens, waarom ben ik hier nog? Ik heb niks leuks meer te doen en ik ben altijd maar alleen”.
”die jongen die hier wel eens langskomt, die John” en ik weet dat ze haar schoonzoon Peter bedoelt”
Ze gaat verder: ”die jongen die hier wel eens langskomt, die John” (en ik weet dat ze haar schoonzoon Peter bedoelt) “heb ik gevraagd of hij dat gat in de deur wil maken. Iedereen kan hier zo maar binnenkomen!”. Ik kijk opzij en zie dat een gaatje in de jaloezieën die voor de deur hangen. “Ze nemen hier van alles mee”.
Dan zegt ze: “Och…ik heb jou nog helemaal geen kopje koffie aangeboden”. Dan staat ze op en loopt zoekend naar wat steun naar de keuken. Ik wacht even. Dan hoor ik haar zeggen: “Weet jij hoe dit apparaat werkt?” Ik sta snel op en samen maken we een heerlijk bakje koffie en kletsen verder. Ze is zich er niet van bewust dat ik, met mijn bezoekjes, haar begeleidt omdat ze dementie heeft. Wel is zij en haar familie mij dankbaar dat ze op deze manier voorlopig nog veilig thuis kan blijven wonen.
Cretio begeleidt de familie van én de mensen met Alzheimer. U hoeft er niet alleen voor te staan!
Hits: 77