Het is mooi weer en we zitten dan ook heerlijk in de tuin. Ik ben bewust even bij een van mijn buren binnen gelopen voor een praatje. Hoewel we elkaar regelmatig tegenkomen, elkaar gedag zeggen en aan elkaar vragen hoe het gaat, vind ik toch dat ik te weinig tijd voor hen neem.
Op mijn vraag hoe het gaat, vertellen ze dat ze druk zijn. Druk met oppassen op hun kleinkind, het uitlaten van de hond van hun zoon, hun huis en tuin (er valt altijd wel wat te klussen) en een doktersbezoek staat ook met enige regelmaat op de agenda. Ze zijn al wat ouder en dan gaat het allemaal niet meer zo soepel als vroeger. Kleine en grotere gezondheidsproblemen hebben zich in de afgelopen jaren inmiddels aangediend. Desondanks blijven ze positief. Hoewel ze zich ook wel eens zorgen maken: kunnen ze wel blijven wonen in dit huis, zijn er voldoende financiële middelen voor de toekomst, hebben ze voldoende geregeld en/of vastgelegd? Terwijl ons gesprek verder gaat, blijven hun vragen in mijn hoofd hangen.
”Klaarblijkelijk is deze eerste keer voor mij spannender dan voor hen.”
Even later komt ook mijn werk aan de orde: wat doe ik precies en heb ik het naar mijn zin? Ik begin enthousiast te vertellen over mijn werk en rol als vertrouwenspersoon, de praktische en emotionele ondersteuning die ik kan bieden aan mensen die te maken krijgen met levensingrijpende situaties. En hoe ik hierdoor kan bijdragen aan een nieuw perspectief voor deze mensen en de voldoening die dit werk mij geeft. Ook vertel ik dat ik allerlei nieuwe dingen leer, zoals het opmaken van een persoonlijk LevensDossier. Op het moment dat ik hier over vertel, denk ik aan de zorgen die ze geuit hebben. Tegelijkertijd zie ik ze naar elkaar kijken. Ik krijg een idee. Hoe mooi zou het zijn als ik mijn eerste LevensDossier voor hen zou mogen opmaken. Maar kan ik dit wel vragen, ze zijn praktisch mijn buren? Zouden ze dit wel willen, met mij? Durven ze mij openheid van zaken te geven? Zo wordt wel zichtbaar wat ze hebben geregeld en wat vooral niet. Als buren sta je toch dicht bij elkaar. Ik besluit het ze te vragen, ik gun het hen zo. Ze veren op, kijken elkaar aan. We praten over wat een LevensDossier voor hun kan betekenen en hoe het is als ik hen daar in begeleid. Ze zijn blij. Vooral mevrouw heeft behoefte aan duidelijkheid, maar ook meneer lijkt het een goed idee.
Ik vind het belangrijk met hun te spreken over mijn integriteit in dit proces: over vertrouwen, over het waarborgen van hun privacy en natuurlijk geheimhouding over wat zij met mij delen. Voordat ik goed en wel ben uit gesproken, laten ze mij weten dat ze zeker zijn van hun zaak; ze willen met mij aan de slag! Hoe mooi en bijzonder dat ze dit proces aandurven en mij hierin vertrouwen. Klaarblijkelijk is deze eerste keer voor mij spannender dan voor hen. Mijn ’spanning’ bleek dus ongegrond, evenals de spanning om dit eerste blog te schrijven. Zoals mijn vader altijd al zei: “al doende leert men” …… En zo is het.
Hits: 70