‘De postbode zag haar in de kamer liggen. Dat was nog een geluk, want ik zou die avond pas laat thuiskomen. Hij alarmeerde de buren, die een sleutel hebben. Simone leefde nog, maar bleek een zware hersenbloeding te hebben gehad. Ze was toen 51 en was als zelfstandig vormgeefster tamelijk succesvol.
Ze bleek uiteindelijk halfzijdig verlamd en kon niet meer spreken. Althans: ze maakte wel geluid, maar het lukte haar niet meer om de juiste woorden te vinden en uit te spreken. Fysiek raakte ze in de maanden daarna steeds verder achterop. Uiteindelijk is mijn vrouw ruim een jaar later alsnog aan de complicaties van een longontsteking overleden.
Als ik in die tijd rond de hersenbloeding geweten had wat ik over mezelf afriep door uitsluitend haar bestaande klanten te informeren en me verder vooral te richten op het welzijn van onze dochters van 17 en 20 en mijn pogingen de boel thuis en op mijn eigen werk draaiende te houden, dan had ik misschien toch anders gehandeld. Ik had er bovenop moeten zitten en haar mee moeten nemen naar haar werkplek, in de hoop dat ze me nog dingen kon aanwijzen, kon helpen zoeken in de chaos. Want ja: mijn geweldig creatieve vrouw bleek achteraf gezien in administratief opzicht niet bepaald een Pietje Precies.
”mijn geweldig creatieve vrouw bleek achteraf gezien in administratief opzicht niet bepaald een Pietje Precies”
Het heeft me ertoe aangezet om mijn eigen zaken goed te regelen. Ik wil mijn dochters de rompslomp besparen, temeer omdat ik bij de afwikkeling van de zaken van Simone heb gezien hoezeer je naast het net kunt vissen als je geen aanspraak op bepaalde regelingen kunt maken omdat je de benodigde bewijsstukken niet hebt of niet kunt vinden. Of dat derden ineens met vorderingen op je stoep staan, terwijl je niet zeker weet of ze gelijk hebben of proberen een slaatje uit de situatie te slaan. Natuurlijk, het is allemaal ‘papier’ en geld is niet alles, maar het is ook onnodig om het jezelf of je nabestaanden moeilijker te maken dan het al is. Mijn dochters vinden het moeilijk dat ik nu zo bezig ben met de vraag ‘wat als…?’ Dat snap ik wel, natuurlijk willen ze er niet aan denken dat ook ik er op enig moment niet meer ben. Toch hoop ik dat ze dit dan kunnen zien als mijn manier van zorgzaamheid.’
Hits: 59