Vandaag is het een bijzondere dag voor meneer. Voor het eerst sinds zijn hersenbloeding, nu 3 maanden geleden, worden zijn haren geknipt. Dat vindt hij belangrijk, want hij wil netjes zijn als de notaris vanmiddag komt. Door zijn achteruitgaande gezondheid, met diverse ziekenhuisopnamen als gevolg, heeft het ondertekenen van de volmacht en het testament op zich laten wachten. Dit tot grote zorg van meneer. Want wat als hij niet op tijd is? Maar vandaag gaat het dan toch gebeuren.
De afspraak is om 13.30 uur. Als ik iets daarvoor binnen kom, zit hij breeduit lachend in zijn stoel. Als ik zeg “Wauw”, wat zie jij er goed uit, knapperd!”, glimt hij van oor tot oor. Op mijn vraag: “Ben je blij dat je het vandaag allemaal kunt regelen”, antwoordt hij met een zucht: “Ja, eindelijk, heerlijk!”. Zo opgewekt heb ik hem in tijden niet meegemaakt.
In de afgelopen maanden heeft meneer veel te verduren gehad. Als gevolg van een ernstige hersenbloeding kan hij niet meer voor zichzelf zorgen. Hij is dan ook opgenomen in een verpleeghuis waar hij afhankelijk is van de verzorging. Waar het in de eerste maanden niet of nauwelijks tot hem doordrong, beseft hij pas sinds kort wat er is gebeurd. Hij vindt het moeilijk te verwerken welke consequenties dit heeft voor zijn toekomst qua gezondheid, zelfstandigheid en autonomie. Nooit meer thuis kunnen wonen, nooit meer zelf autorijden, boodschappen doen, (bank)zaken regelen, jezelf kunnen verzorgen en nog vele andere ‘nooit meers’.
”Hij geeft aan het ‘zo’ niet meer te zien zitten.”
Doordat hij zich niet altijd goed kan uiten, wordt hij boos en raakt zelfs ontmoedigd. Hij geeft aan het ‘zo’ niet meer te zien zitten. Maar actief zijn leven beëindigen, wil hij beslist niet. En dat er, in het geval hij komt te overlijden, eerst het één en ander geregeld moet worden, heeft hij gelukkig duidelijk kunnen maken. Vandaar ook het ‘lang naar uit gekeken’ bezoek van de notaris.
Na het vertrek van de notaris wil meneer nog even napraten. We raken in gesprek over wat hij nodig heeft, wat hij na zijn hersenbloeding nog wel kan en kan leren, waar hij blij van wordt ofwel wat geeft hem (betere) kwaliteit van leven. Onderwerpen als zingeving, dankbaarheid, accepteren, communiceren, meedoen enz. komen aan de orde. Het blijkt dat door vanuit Positieve Gezondheid het gesprek met hem te voeren ik als vertrouwenspersoon een belangrijke bijdrage kan leveren aan zijn welzijn en welbevinden. En ondanks alle ‘nooit meers’ zijn er toch weer kleine lichtpuntjes in zijn leven: de knipbeurt, het bezoek dat hij ontvangt, de grapjes die hij kan maken met de verzorging, de muziek op de radio. Bij mijn weggaan zegt hij indringend: “dat alles nu goed geregeld is, dat geeft veel rust. Dank je wel daarvoor”. Dit keer verschijnt er een grote grijns op mijn gezicht. Heerlijk om te weten dat ik namens meneer kan handelen op een wijze die aansluit op zijn wensen.
Bent u of kent u iemand die praktische en/of emotionele ondersteuning nodig heeft zoals in bovenstaande situatie, kijkt u dan eens op onze website wat wij voor u of uw naasten kunnen betekenen of neem direct contact met ons op.
Hits: 75