Ze ontvangt me in een opvallend lichte en smaakvol ingerichte doorzonwoning. Aan de muur prijken twee enorme gouaches achter glas: een feest van krachtige kleuren. ‘Die zijn door mijn dochter Dorine gemaakt,’ vertelt ze als ze ziet hoe ik me vooroverbuig op zoek naar een signatuur van de maker. ’Ze mag dan het syndroom van Down hebben, maar dat staat dit talent helemaal niet in de weg.’ Ze zegt het met warmte en trots.
Dorine is de reden dat ik hier ben.ze.
Aan de telefoon vertelde de fragiele vrouw die nu tegenover me zit me dat ze sinds een half jaar weduwe is en zich, na het dodelijk ongeval van haar man, realiseerde dat het niet ondenkbaar is dat zij eerder komt te overlijden dan haar dochter, die nu 28 is en nog bij haar thuis woont. ‘Ik ben opgevoed met het idee dat je niet over je graf moet willen regeren,’ zegt ze. ‘Maar als mij iets zou overkomen, wil ik dat ik voor Dorine de zaken goed geregeld heb. Ik weet alleen niet goed hoe ik zoiets moet aanpakken en wil voorkomen dat ik iets over het hoofd zie. Ik ben ook eigenlijk nog helemaal mezelf niet, het is wat veel allemaal.’ Ze glimlacht droevig en haar blik glijdt naar een foto waarop zijzelf, een forse man met een baardje en een breed lachende jonge vrouw staan die zich laat omhelzen door een enorme Mickey Mouse. ‘We waren in Disneyland, toen Dorine 25 werd,’ vertelt ze. ‘Ik had toen niet kunnen bedenken hoe we er nu bij zouden zitten.’.
”Ik ben opgevoed met het idee dat je niet over je graf moet willen regeren.”
We nemen de tijd om in kaart te brengen hoe de situatie nu is en wat zij voor haar dochter zou willen en moeten regelen, mocht zij zelf voortijdig te komen overlijden. Het is duidelijk dat Dorine niet in staat zal zijn de nalatenschap van haar moeder af te wikkelen, daarom zal deze, bij leven, al veel moeten vastleggen in een LevensDossier en een testament. Voor Dorine zal een bewindvoerder moeten worden benoemd en iemand die het mentorschap op zich neemt.
Ik zie dat het haar zwaar valt om zich, nog maar zo kort na de dood van haar man, een voorstelling te maken van haar dochter die alleen achterblijft en stel voor om een vervolgafspraak te maken, zodat ze de tijd heeft om rustig te verwerken wat we nu besproken hebben en dan een volgende stap te zetten. Ze knikt. ´Dat is fijn. Bovendien zal Dorine zo ook wel thuiskomen uit de dagopvang.´
Ze heeft het nog maar net gezegd of er stopt een busje voor de deur, waaruit een jonge vrouw met een knalroze rugzakje stapt. We zien elkaar even in de gang en het raakt me hoe innig Dorine haar moeder omhelst en meteen begint te vertellen over haar dag. Ze vindt mijn naam mooi, zegt ze.
Als ik vanuit de auto naar het huis kijk, staan moeder en dochter voor het raam. Dorine zwaait enthousiast en lacht breed. Haar moeder steekt haar hand op.
Hits: 50