Ze lag op bed, broos en verzwakt maar nog behoorlijk helder. ‘Wie zorgt er nu voor mij’, vroeg ze ongerust. ‘Ik ben alleen en kan niet meer zelf op stap’. Een half jaar eerder had ze gelukkig een testament en een levenstestament opgesteld waarin ze mij benoemd had als (levens)executeur. Ik kon haar snel geruststellen en ze was opgelucht dat ze daar nu niet meer over na hoefde te denken nu ze zo ziek was.
De week ervoor was ik met haar mee geweest naar het ziekenhuis en daar kreeg ze te horen dat ze niet meer lang te leven had, waarschijnlijk 2 à 3 maanden. Ze hoorde het nieuws aan en accepteerde dat. 90 is een mooie leeftijd zei ze, en het was goed zo. Ik heb direct de contacten met de thuiszorg en de huisarts gelegd en de zorg rondom mevrouw gemobiliseerd. Iemand geregeld die de boodschappen kon doen en iemand die kwam schoonmaken. Doordat ze bijtijds het levenstestament had opgesteld kon ik ook haar bankzaken overnemen en zorgen dat alles door bleef lopen zoals ze gewend was.
” ’Wie zorgt er nu voor mij’, vroeg ze ongerust.”
Niet lang daarna kon ze niet meer van bed af komen en hebben we de dagelijkse thuiszorg naar 24-uurs zorg omgezet. Die samenwerking tussen alle betrokkenen om haar heen zorgde ervoor dat ze zelf niets hoefde te doen. Haar grootste angst was dat ze uit huis gehaald zou worden, maar doordat ik dankzij ons LevensDossier goed op de hoogte was van haar wensen kon het zo geregeld worden dat ze thuis kon blijven en is ze na een paar maanden rustig ingeslapen. Haar laatste woorden waren die van dankbaarheid.
Uiteindelijk heb ik ook haar uitvaart mogen regelen, precies zoals we dat samen hebben besproken, en wikkel ik nu haar nalatenschap op háár manier af. Ook ik ben dankbaar dat ik deze mooie laatste bijdrage aan haar leven heb kunnen geven.
Hits: 40